Անկեղծ ասած՝ էս ամբողջ պատմության մեջ ընդամենը մի բան կա, որ ոչ թե զզվանք, այլ զարմանք ա առաջացնում. ի՞նչ գործ ուներ Ազգային ժողովի պատգամավորն ավտոբուսում՝ ամբոխի մեջ։ Մենք ոչ Նորվեգիա ենք, ոչ էլ Շվեդիա։ Փառք Աստծո՝ մեր բարգավաճ երկրում մարդիկ նորմալ փող են աշխատում ու կարող են իրենց թույլ տալ սեփական մեքենա ունենալ։ Էն էլ՝ Ազգային ժողովի պատգամավորը։ Ո՜վ չգիտի, որ ոմանք նույնիսկ սեփական մեքենատրակտորային կայան ունեն՝ սեփական վարորդներով, նաժիշտներով, հարճերով, ներքինիներով ու նազիր-վեզիրներով։ Նենց որ՝ էդ հարցը մութ մնաց։

Մոտենում է Ապրիլի 24-ը։ Ծաղկասարերը շուտով կխոնարհվեն ցեղասպանված զոհերի հիշատակաց առաջ, խնկածուխը նորից երկինք կգնա:

Սիրտս քաղցր էր ուզում։ Տանը լիքը քաղցր կար՝ շոկոլադ, խմորեղեն, խտացրած կաթ, բայց, մի տեսակ, ուրիշ քաղցր էի ուզում, մի քիչ դառնահամ քաղցր՝ որ քիմքդ չի վառում, այլ թեթև ա, շոյելով անցնում ա ու մեղմ հիշողություն թողնում բերանում։ Փորփրեցի դարակներս, ծիրանի ջեմ գտա։ Ոչինչ, մի քիչ մոտ էր, բայց էն չեր։ Էլի նայեցի, մեկ էլ դարակի խորքերում մատներս սառը ապակու կպան՝ բանկայով ինչ-որ բան էր։ Հանեցի․․․ Ինքն էր, հենց էն, ինչ ուզում էի՝ պոպոքի մուրաբա՝ մուգ հյութի մեջ լողացող սև, փայլուն պոպոքներով։

Փողոցի երկու կողմերում քչքչան առուներ էին: Այդ առուները հիմա չկան: Բաղեղապատ ցանկապատերի տակ ու առվի թմբերին դաղձն էր աճում: Հիմա ոչ դաղձի բույրը կա, ոչ ցանկապատերը: Հողաշեն գոմի ու ծեր թթենու արանքում փայտաշեն դռնակը միշտ կիսաբաց էր, իսկ պատի տակ դրված նստարանին ստվերները կախվում էին թեթև սավանի նման: Հողե պատն արդեն չկա, թթենին սղոցել են, ստվերներն անցան փշրված դռնակի ու նստարանի հետ:

Էսօր երազիս, Կուստուրիցան եկել, Հայաստանում ֆիլմ էր նկարում: Ֆիլմի սյուժեն փոխառնված էր Օրուելի հայտնի «Անասնաֆերմայից»: Սցենարի հեղինակն էլ հենց Ջորջն էր:

Ձմեռն անցավ, եկավ գարուն... ՈՒ թեև ապրիլ ամիսն էլ կիսվեց, սակայն ողջ ձմռան ընթացքում Կարապի լճում գործող սահադաշտի հետքերը մնացել են, և ու՞մ են սպասում:

Ծափահարությունը սովետի հասարակական-քաղաքական կյանքի կարևոր ցուցիչն էր: Հանդիսությունների ժամանակ հռետորների խոսքը բազմիցս ընդհատվում-ողջունվում էր ծափերով...

Կարծում եմ՝ բոլորի շրջապատում կան մարդիկ, որոնց երբ էլ հարցնես, թե ոնց են, նվնվալով պատասխանում են՝ յոլա, էլի։ Սկսում են իրենց խնդիրները, անհաջողությունները պատմել, ու սա իրենց մոտ խրոնիկական է, ընդմիշտ է այդպես...

Ավետիս Սադոյանն իր ֆեյսբուքյան էջում օրեր առաջ Թումանյանի «Զատկի առիթով» հոդվածի վերաբերյալ մի չարախոսություն է գրել, որին ի պատասխան երկու մեկնաբանություն եմ գրել, բացատրելով, որ իմ Թումանյանը բոլորովին «ուրիշ բան է», քան ինքը պատկերացնում ու ներկայացնում է և մի ընկերական խորհուրդ տվեցի` «կարդացեք ֆեյսբուքյան իմ էջի երկու ալբոմների նյութերը, գուցե սկսեք «ուրիշ» Թումանյանին հասկանալ. ալբոմներից մեկը իմ թումանյանագիտական հոդվածների ալբոմն է` «Թումանյանագիտություն», երկրորդը` «ՀԱՅ ՄԵԾԵՐԸ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ՄԱՍԻՆ»:

Քանի որ Տոմիկս ինձ հետ աչքերով էր խոսում, ես սովորեցի մարդկանց աչքերի մեջ նայել ու նրանց հայացքները կարդալ։ Ինչ հայացք ասես՝ չտեսա։